3 maanden geleden was vandaag een vreselijke dag..
De hele dag heb ik bij mijn meisje gezeten dat zo ziek was, in de hoop dat de medicijnen nou eens aan gingen slaan. Nog een telefoontje naar de dierenarts, geef de medicatie de tijd..
Joy was zwak, zo benauwd, maar ze had nog altijd genoeg wil om bij mij te willen zijn.
Wanneer ik even bij haar wegliep, kwam ze mij achterna.
Ze wilde buiten lekker in de zon liggen, zoals altijd. Maar een hondje met hoge koorts mag dat natuurlijk niet. Ze mocht wel even buiten blijven, op een natte (koele) handdoek.
Gelukkig wilde Joy wat drinken, zou het de goede kant opgaan?
De tijd verstreek, maar er kwam geen verbetering..
Ik bleef bij haar in de buurt en merkte opeens dat ze niet meer naar me keek.
Ze reageerde niet op haar naam en lag slap in mijn armen toen ik haar optilde..
Remko vond het verstandiger als hij met haar in de auto zou stappen en naar de dierenarts zou rijden. Daar aangekomen zou de dierenarts Joy zuurstof gaan toedienen, Remko ging naar huis..
Later leerde een telefoontje naar de dierenarts dat Joy al meteen nadat Remko was vertrokken, was overleden..
Schandalig dat de dierenarts niet zelf even contact op had genomen, de grond zakte onder mijn voeten vandaan toen hij zei dat het hem speet, maar dat 'het hondje' al meteen nadat 'meneer' vertrokken was, was overleden..
Ons lieve meisje, onze vriendin, onze eerste westie, onze JOY was er niet meer..
Was de diagnose van longontsteking wel juist geweest?
Joy reageerde helemaal niet op de medicijnen, dus die vraag bleef wel hangen..
Op aanraden van de dierenarts lieten we een autopsie uitvoeren.
Het huisdierencrematorium werd afgebeld en Joy zou opgehaald worden voor autopsie.
De weken gingen voorbij en we hoorden steeds maar niets van de dierenarts, we begonnen ons zorgen te maken, waar was onze Westie Joy gebelven????
Weer moesten we zelf bellen en we kregen te horen dat ons hondje dus vernietigd was...
"Nee, na autopsie is crematie nooit mogelijk" kregen we te horen.
En zo raakten we voor ons gevoel Joy nog een keer kwijt...
Tot op de dag van vandaag blijft er zo'n gevoel van onmacht hangen, boosheid, maar vooral verdriet om onze Joy die nooit meer terug naar huis kan komen..
In ons hart heeft ze uiteraard wel haar eigen plekje, niemand kan haar daar van ons afnemen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten